اروپا و آمریکا از ساخت پل به دوران پسا ترامپ تا سیاست غربی پساآتلانتیکی

نشست سالانه سران کشورهای عضو سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) اخیراً در بروکسل برگزار شد. به نظر می‌رسد در تاریخ این سازمان، اختلاف آمریکا با اعضای ناتو تا این سطح بروز و ظهور نداشته است. رئیس‌جمهور آمریکا پیش از برگزاری نشست سران، احداث خط لوله گاز بین روسیه و آلمان را یک "تراژدی" و بدترین کار ارزیابی کرد و گفت که به آنگلا مرکل در این زمینه هشدار داده است. در ضمن او بارها متحدان اروپایی عضو ناتو را به بدحسابی و عدم مشارکت در هزینه‌های دفاعی ناتو متهم کرده است و  تهدید کرده است اگر کشورهای عضو این سازمان سهم بودجه خود را افزایش ندهند، آمریکا ممکن است "به‌زودی" در باقی ماندن در این اتحاد نظامی تجدیدنظر کند. پرسش اینجاست که در روابط یورو آتلانتیکی چه چیزی بدیع و نوظهور است؟ به نظر می‌رسد نه ابراز نگرانی از وابستگی انرژی اروپا به روسیه و نه مطالبه مشارکت بیشتر اروپا در برسازی نظام امنیتی مشترک، بلکه تهدید اصول بنیادین روابط امنیتی یورو آتلانتیکی و احتمال برسازی"سیاست غربی پساآتلانتیکی" است که امری بدیع و نوظهور است.